Żeglowanie integruje załogę, uczy współpracy i wspólnego rozwiązywania problemów. Pozwala w naturalny sposób podzielić się zadaniami, bo wiele rzeczy trzeba wykonywać jednocześnie. Po kilku dniach rejsu każdy ma już „swoje miejsce” i wie, co robić. Dzieci i młodzież w lot łapią powtarzane czynności, a ich wykonywanie pozwala im poczuć się współodpowiedzialnymi za sterowanie łodzią.
Planując manewry mamy szanse wspólnie przygotować plan, zrealizować go, wyciągnąć wnioski, przedyskutować i następnym razem zrobić lepiej. Dodatkowo można nauczyć się wielu rzeczy, przydatnych także na lądzie: orientacji przestrzennej, wzrokowej oceny odległości czy prędkości.

Żeglarze mają swój specyficzny język, którego znajomość daje wiele satysfakcji (i przydaje się przy rozwiązywaniu krzyżówek 😉 ). Nie ma lin – są fały, szoty i cumy. Nie ma pomostu, jest keja. Nie ma łóżka, jest koja. Nie ma kuchnni, jest Kambuz. Nie ma schowka, jest jaskółka albo bakista. Poznanie tych słów sprawia, że czujemy przynależność do wąskiej, wtajemniczonej grupy.

Żeglarstwo ma też mnóstwo niepisanych tradycji i zwyczajów, które dodają mu uroku i spajają brać żeglarską:
– Nie wpływaj do portu z odkrytym torsem.
– Nie gwiżdż na jachcie.
– Schowaj odbijacze pod pokład.
– Nie „kradnij wiatru” innym…
Nie wiesz, jak można „ukraść wiatr”? Popłyń, to się dowiesz!